قیر گیلسونایت چیست تفاوت آن با قیر طبیعی

قیر گلیسونایت چیست تفاوت آن با قیر طبیعی : گیلسونایت یک ماده معدنی است که  به عنوان یک پوشش ضدآب برای ستون­های چوبی و عایقی برای سیم و کابل معرفی شد گیلسونایت ماده­ های شکننده است و می­توان به آسانی آن را به یک پودر با رنگ قهوه­ای تیره تبدیل کرد.  گیلسونایت از نظر ظاهری مانند اُبسیدیان سیاه و برّاق است. رنگ آن در حالت پودر شده قهوه­ای تیره است. گیلسونایت از معادن زیرزمینی استخراج می­شود. گیلسونیت در لایه ­ها و رگه­های عمودی معادن زیرزمینی یافت می­شود. معمولاً به پهنای ۲ الی ۶ فوت است و حتی به عرض ۲۸ فوت نیز می­تواند باشد. رگه ها موازی یکدیگرند  از لحاظ وسعت چندین مایل است و می­تواند تا عمق ۱۵۰۰ فوت نیز می­تواند باشد. سطح رگه­ها به صورت یک لایه ظریف دیده می­شود و هر چه به عمق بیشتر نزدیک می­شویم وسیع­تر می­شود. به دلیل تنشهای موجود در امور معادن، امروزه گیلسونیت همچنان با روش ۵۰ یا ۱۰۰ سال گذشته استخراج می­گردد. تمایز اصلی با صنعت مدرن معدن در استفاده از تهویه هوا و بالابرهای مکانیکی است

قیر گلیسونایت چیست تفاوت آن با قیر طبیعی

در دنیا دو نوع زغال سنگ وجود دارد که منشا یکی گیاهی و دیگری از نفت است. از چندین میلیون سال پیش منابع نفتی به مرور به سطح زمین آمده، خشک شده و تبدیل به زغال یا به اصطلاح کک شده که بخش نفتی آن در اصطلاح علمی به گیلسیناید معروف است. گیلسیناید ماهیت قیر دارد و در حقیقت نوعی قیر خشک شده است که به آن قیر معدنی یا قیر طبیعی می‌گویند. این محصول از وکیوم باتوم یا ته مانده پالایشگاهی درست نمی‌شود، بلکه در طبیعت موجود است. خوشبختانه کشور ما یکی از کشورهایی است که معادن این قیر را دارد و دامنه آن از یزد شروع می‌شود و به تدریج کمرنگ شده و در استان‌های کرمانشاه و ایلام(بخصوص شهرستان گیلانغرب) به حد اعلا می‌رسد و به تدریج از کردستان به سمت کردستان عراق ادامه می‌یابد و در نهایت رگه‌های آن به کردستان ترکیه ختم می‌شود.

در مورد تفاوت آن با قیر پالایشگاهی باید گفت قیر صنعتی یا قیر پالایشگاهی در حقیقت ته مانده نفت است که حالت روان دارد. البته یک بخش خیلی سفت هم پیدا می‌شود که به آن کک نفتی یا زغال نفتی می‌گویند. از آن بخشی که به صورت مایع بسیار غلیظ، موسوم به وکیوم باتوم است دو محصول تولید می‌شود. اگر نفت پارافینی باشد، به دلیل وجود پارافین زیاد و چسبندگی کم از آن قیر درست نمی‌کنند و مستقیما به مازوت (نفت کوره) تبدیل می‌شود. اما اگر درصد پارافین آن کم باشد – مثلا زیر پنج درصد – یا آن را با فرآورده‌های سبک‌تر مثل نفت سفید یا گازوئیل یا نوعی از فضولات رقیق پالایشگاهی که استاندارد گازوئیل را ندارد مخلوط می‌کنند و مازوت تولید می‌کنند و می‌فروشند یا اگر به همین وکیوم باتوم مقداری دمش دهند، با ترکیبات بسیار جزئی تبدیل به قیر می‌شود که اصطلاحا به قیر صنعتی یا قیر نفتی معروف است و این قیر را معمولا به گریدهای مختلفی تبدیل می‌کنند و از آن عمدتا برای آسفالت ۷۰-۶۰ یا ۱۰۰-۸۵ یا ۱۰۰-۸۰ که گریدهای پن (غلظت) آن است استفاده می‌شود. اما قیر طبیعی در معادن تقریبا یک مشخصه دارد و میزان خاکستری که با آن مخلوط است، کیفیت آن را بالا و پایین می‌برد. مثلا خاکستر بعضی قیرها زیر پنج درصد است که جزو مرغوب‌ترین قیرهای طبیعی است و به ترتیب به زیر ده، پانزده، بیست، سی و حتی زیر پنجاه درصد می‌رسد که هرچه خاکستر مخلوط با آن بیشتر باشد، کیفیت قیر پایین‌تر است. مهم‌تر از آن جداسازی است که مرحله سختی است و معمولا کیفیت و قیمت قیر را پایین می‌آورد.