آشنایی با قیرآب بند امولسیون کاربرد آن

هر امولسيون از يك سيستم با دو فاز غير قابل امتزاج تشكيل ميشود.يكي از دو فاز به صورت گلبول و يا گلوله هاي كوچك در داخل فاز ديگر پراكنده است. فازي كه به صورت گلوله كوچك ميباشد، فاز داخلي ناميده مي شود و فازي كه اطراف اين گلوله هاي را فرا گرفته بنام فاز خارجي يا فاز پيوسته موسوم است در هر امولسيون به روشهاي مختلف ميتوان مشخص نمود كه كدام فاز پيوسته و كدام فاز غير پيوسته است. به عنوان مثال در امولسيون”روغن-در-آب” روغن فاز غیر پيوسته و آب فاز پيوسته را تشكيل مي دهد. امولسيون هاي قير به طور كلي از نوع امولسيون هاي روغن-در- آب مي باشندكه فاز غير پيوسته را گلوله هاي كوچك قير كه در آب پراكنده اند تشكيل مي دهد.

تاريخچه قیرآب بند امولسیون

اولين قیر امولسیون در سال ۱۹۲۲ توسط هيو الن مكي ثبت شد.در آن زمان صنايع اتومبيل سازي پيشرفت زيادي داشت و تعداد زيادي جاده در حال ساخته شدن بود. توليد قیر امولسيون در فرانسه كه به عنوان مهد اين تكنولوژي معروف است از ۱۰۰۰۰ تن در سال ۱۹۲۳ به ۳۰۰۰۰۰ تن در زمان جنگ جهاني دوم افزايش يافت و در سال ۱۹۷۰ به ۱۲۰۰۰۰۰ تن رسيد. امروزه ۳۰ % تمام جاده هاي فرانسه از امولسيون ساخته شده اند و در تمام نقاط دنيا در حال ساخت هستند. اكثر قيرهايي كه در راه سازي مصرف مي شوند در حرارت معمولي حالت خميري و نيمه جامد دارند. به همين جهت در عمليات آسفالت پوششي ابتدا بايستي به كمك حرارت آنها را سيال نموده وسپس قشر نازكي از آنها را در سطح راه پخش نمود.
از آنجائي كه تهيه تسهيلات ودستگاههاي گرم كردن قير در نقاط دور دست نه مقدور بوده و نه مقرون به صرفه است متخصصين آسفالت سعي نمودند كه به طريقي كاربرد قير سرد را در راهسازي عملي سازند. با پيدايش امولسيون قير نه تنها عملاً كاربرد قیر در سرما مقدور گرديد بلكه نقصي هم كه در كاربرد قيرهاي مخلوط وجود دارد در اين مورد ملاحظه نميگردد. زيرا قیرهای امولسیون بسيار سيال بوده و بفرض ورود آب مرطوب بودن سطح راه و يا مصالح مورد مصرف، چسبندگي مناسبي بين قير و مصالح به وجود می آورد